Adı Lazım Değil Baş Harfi Moi.

Biz bugün Çö'yle birlikteydik.
O kadar özlemişim, o kaddar özlemişim ki..
Bi yandan da sanki aradan hiç zaman geçmemiş, sanki ders yeni bitmiş de yukarıda bir yerde buluşmuşuz gibi bi hisse kapıldım. Hatta uzun süre o hisle hareket ettim. Sonradan farkına vardım başka bi şehirde olduğumuzun ve başka yerlerde yaşadığımızın ve araya uzun diyebileceğimiz bi zamanın girdiğinin gerçekliğine. AAAAH GERÇEKLİK Mİ? O da neymiş canım.. hayallerimizle iyi idik.

Neyse, uzun zamandır methini duyduğum ama bir türlü gitmediğim (daha doğrusu daha önce gittiğimi zannettiğim ve beni götüren arkadaşlar tarafından güzelce kandırıldığım/ kandırıldığımı düşündüğüm) ismini burada telaffuz edemeyeceğim şirin mi şirin kafeciğe Çö ile birlikte gitmek ayrı bi anı kattı buradaki hayatıma. Bundan sonra oraya uğradığım zaman, hmm biz buraya ilk kez beraber gelmiştik, diyebilirim, ama tabii bu benim ilkim o ayrı.. Kahvehane bakiriyim canım. İlklerimle hep gurur duyarım, daha sonra da hep de bir problem haline gelirler.

Neyse orada "biraz" hasret giderdikten sonra eve geçtik. Ben Çö'ye evin çok yakın olduğu yalanını söyleyerek biraz yürüttüm. Aslında gerçekten düz olan yoldan yürüseydik yakındı ama benim kısıtlı yol algım ve harita bilgimle her gün kullandığım yollara güvenimden ötürü bizi aldım  böyle burdaaaan buraaya kadar dolaşa dolaşa götürdüm. Biraz yorulduk tabii. Çö'nün kulakları da üşüdü.

Evde de kaldığımız yerden devam ederken zaten saatin geç olması ve Çögillerin meraklanmasıyla Çöcüğüm kısa süre sonra ayaklandı. Gitmeden önce de bana yeni aldığım dikiş makinesini kurdu, iplik geçirmeyi ve beyzik dikmeyi gösterdi. O kadar net anladım ki artık hayat boyu unutmam. kalp.

İşte bugünümüz böyle geçti. Benim dönemim bugün başladı. Çö'nün burada oluşu da sıradan başlayan 1 akademik günümü iyice şenlendirdi. Bi gün geberene kadar aynı yerlerde yaşayacağımız günlerin gelmesi dileğiyle..

Sevgiler

Mayk.